door Robert Stamboliev
Aanleiding tot dit stukje is het verslag van Anja, een cliënte, die een heel persoonlijke ervaringen met dit onderwerp deelt. Ik vind dat een bijzonder gebaar en nodig je van harte uit haar verslag te lezen. Steeds meer ervaar ik dat het in coaching en therapie gaat om het werken met bewustzijnsprincipes in plaats van met protocollen en methodes. De Voice Dialogue methode is daarop geen uitzondering. Het is een hulpmiddel, geen doel op zich, en de methodiek werkt ook niet bij iedereen. De Voice Dialogue principes kun je daarentegen wel altijd gebruiken in je manier van kijken en luisteren. Het kan uiterst effectief zijn als diagnose instrument, en als methode voor bewustzijnstransformatie.Hieronder zet ik de principes nog eens op een rij:
- Middels Voice Dialogue en Psychology of Selves de overlevingspatronen en verstoten kanten in kaart brengen.
- De overlevingspatronen (primary selves) diepgaand in hun energie ervaren
- De onderliggende kwetsbaarheid ervaren
- Hiervoor leren zorgen vanuit een Aware Ego ofwel Middenpositie
- De tegenpolen (disowned selves) in hun energie ervaren en integreren
Ik ga hieronder aandacht besteden aan het principe van het zorgen voor de Kwetsbaarheid (punt 4). Kwetsbaarheid met een hoofdletter omdat het hier vaak de kern van de zaak betreft. Als de cliënt immers niet vanuit de middenpositie (Aware Ego) voor zijn kwetsbaarheid kan zorgen, zal de macht van zijn ‘primary selves’ niet verminderen. En daardoor blijft hij in de greep van oude patronen en is wezenlijke transformatie niet mogelijk.
Het zorgen voor de Kwetsbaarheid behelst twee elementen:
- het verzorgen van de Kwetsbaarheid. Hier is de beweging naar binnen gericht.
- het beschermen van de Kwetsbaarheid. Hier is de beweging naar buiten gericht.
In dit stuk ga ik dieper in op eerste punt: hoe de Kwetsbaarheid te verzorgen. Dit was de kern van het proces van mijn cliënte, waarin ik gekozen heb voor een wat andere benadering dan ik tot nu toe gehanteerd heb.
Anja vertelt dat het erom ging beter voor haar eigen Kwetsbaarheid te zorgen. Zij heeft eerder al veel aandacht besteed aan verschillende subpersoonlijkheden die het kunnen overnemen, zoals de Criticus, en kan zich daarvan door die eerdere ervaringen vrij snel scheiden (disidentificeren). Het ging daardoor in onze coaching gelijk om de existentiële vraag: hoe zelf te zorgen voor het gekwetste innerlijke kind.
Zoals bij de principes genoemd wordt, gaat het er om dit te doen vanuit de middenpositie (Aware Ego). In de eerste sessie zijn we hiermee al begonnen. Zij kon vanuit deze positie het gevoel toelaten en het innerlijke kind koesteren, maarde pijn bleef.
Vervolgens heb ik gekozen voor een wat andere benadering dan ik tot nu toe heb gehanteerd. Ik zal het proces zorgvuldig omschrijven, het sluit aan bij mijn ontwikkeling en zoektocht.
Ik heb haar voorgesteld om ‘het Veld’ om hulp te vragen. Het concept van het nulpuntenergieveld, kortweg ‘het veld’ komt uit de kwantumfysica (fysica op subatomair gebied) en kwantummechanica (met o.a. Albert Einstein, Niels Bohr, David Bohm). Het is bekender geworden door de publicaties van de wetenschapsjournaliste Lynn McTaggart. Het Veld staat wat mij betreft symbool voor iets dat groter is dan het individu, voor sommigen is dat God, voor anderen het Innerlijk Weten, weer anderen het Transpersoonlijke, kwantum bewustzijn, et cetera. Ik heb hier persoonlijk ook ervaring mee en ben een aantal jaren geleden geïnspireerd om het zo te noemen en soms op deze manier te werken door de ervaringen van mijn goede vriendin en collega Jerien Koolbergen, zie haar verslag Connecting with the field uit 2005.
In de sessie heb ik Anja voorgesteld om vanuit de ‘middenpositie’, waar zij het innerlijke Kind dichtbij zich voelde, het Veld op te roepen en het vanuit een innerlijke intentie om hulp te vragen. Als begeleider ‘resoneer ik dan mee’ en wacht ik ook af wat er verder gebeurt.
Anja’s verslag spreekt denk ik verder voor zich. Het is aan de lezer om dit op zich in te laten werken en zelf al of niet conclusies te trekken.
De vraag of dit Veld echt bestaat of niet is mijns inziens niet waar het om gaat. Net zo min als de vraag of het een entiteit is binnen of buiten jezelf. Dat is zoiets als de vraag naar God en misschien eerder een theologische kwestie. Iemand zou namelijk ook kunnen beargumenteren dat dit een deel van jezelf is. Essentieel is wel het ‘vragen om hulp’. Dit vragen dient vol overtuiging te gebeuren, ‘als een kind’. Men dient zich ‘open te stellen’, ‘ontvankelijk’ te zijn.
Wat ook de verklaring moge zijn, deze aanpak blijkt heel goed te werken, ook bij zaken als rouw en diepe pijn ten gevolge van traumatische ervaringen. Uit mijn praktijk van de laatste paar jaar blijkt dat dergelijke actie en houding ertoe kan leiden dat daadwerkelijke en blijvende ‘heling’ bewerkstelligd wordt.
Bergen, oktober 2012
